Ξορκίζοντας το φθινόπωρο

Το φυλλοβόλο δέντρο

Παράδοσα ένα στίχο μου στη νύχτα.
Τις λεξεις είπα πάλι στο φεγγάρι
κι εκείνο γέμισε μεμιάς
το σχήμα του προσώπου σου να πάρει.

"Θα διώξω τη νεράϊδα του χειμώνα,
δε θελω να αλλάξω εποχή"
κι εσύ το χέρι άπλωσες στο θολωμένο τζάμι
κοιτώντας του Οκτώβρη την πρώτη τη βροχή.

Μα όταν είδες έξω το 'νιωσες
πως είμαι εκεί, στην πόρτα σου στημένος
είχα ριζώσει σα μουριά
κίτρινα φύλλα φορτωμένος.

Τινάζω, τα πετάω μακρυά
και γυμνά τα κλαριά μου μένουν
γιατί από μέσα ολόδροσοι
οι νέοι μίσχοι βγαίνουν.

(1/10/2005)



Φθινόπωρο

Μου ‘πες ποθείς να’ρθει βροχή
ύστερα σιωπηλή απομένεις
δε θες παρέες πια να βγαίνεις
γιατί είσαι εντός σου μοναχή

Τα μαύρα ρούχα που φοράς
μιλάνε αντί το στόμα
δε βγαίνει τίποτα με μας
Μα σ'’αγαπώ ακόμα.

Στη σιγαλιά του γκρίζου χώρου
στη σιωπή του φθινοπώρου
και μέσα στην κατάνυξη

μια ελπίδα ήρθε, που με θυμήθηκε
και η μάχη με τον πόνο κρίθηκε
μες στην καρδιά μου έχω άνοιξη!

(2004 - Εμπνευσμένο από ποιήματα του Ναπ. Λαπαθιώτη)




Στη δύση του καλοκαιριού

(εκκίνηση 22:34)

Πετάς μακριά το ιδρωμένο ρούχο
χωρίς να νοιάζεσαι αν θα σου πέσει χάμω...

"Χειμώνας έρχεται", ψιθύρισες αργά.
"Θα 'ρθουν βροχές κι ας έχει έξω καλοκαίρι.
Λίγες βδομάδες μείνανε, το βλέπω καθαρά,
να λάμψει ο ήλιος και η φύση να γελάσει.
Σύννεφα βλέπω να'χει εκεί μακριά
πέρα απ'τον ορίζοντα στου ουρανού τα βάθη".

Κι αν έχει σύννεφα, βροχές, εσένα τι σε νοιάζει ;
Σε κάποια χώρα μακρινή, που εμάς δε μας πειράζει ;
Χειμώνας θα'ρθει σίγουρα και στα δικά μας μέρη.
Είναι της φύσης το γραφτό, μα εμάς δε μας τρομάζει.

Ο ουρανός ο βροχερός, τα σύννεφα, το κρύο
μήνυμα θα μας φέρουνε, πως σύντομα, σε λίγο,
ζέστες θα επιστρέψουνε, λιακάδες και φεγγάρια,
στις αμμουδιές θα τρέχουμε γυμνοί ξανά και οι δύο !

Άνοιξε το παράθυρο να μπει και να μυρίσει
του φθινοπώρου ανασεμιά, τη ζέστη να διαλύσει.
Στο κρύο κάνε υπομονή, επιεικής να είσαι.
Χωρίς χειμώνες, βαρετή η λιακάδα - ας δροσίσει !

(23:02)

(22 Αυγούστου 2006 - Δουλεύοντας πάνω στο αρχικό δίστιχο...)