Αγαπητέ Άη Βασίλη

Γεια σου, Μεγάλε!

Δε σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου ζητήσω δώρο. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν πίστευα σε εσένα και ήμουν και κακό παιδί τη χρονιά που πέρασε.

Ήθελα να σε ρωτήσω πως είναι να είσαι 1200 χρονών, να δουλεύεις ακόμα, να μην μπορείς να βγεις στη σύνταξη και να δουλεύεις τέτοιες χρονιάρες μέρες. Να ξέρω, για να προετοιμάζομαι κι εγώ.

Ελπίζω φέτος τουλάχιστον να απεργήσεις κι εσύ όπως όλοι. Έμαθα και για το ατύχημα που είχες με το αεροπλάνο. Ευκαιρία για αναρρωτική. Σε παρακαλώ, πάντως, να μην περάσεις από την Ελλάδα. Αν δει ο Αλογοσκούφης πως μπορείς σε αυτή την ηλικία να δουλεύεις και να έχεις και αρκετά λεφτά για να κάνεις δώρα σε όλα τα παιδιά, θα μας γ@μήσει!

Άσε που αν έρθεις θα στεναχωρεθείς όταν θα δεις τη χώρα μας χωρίς καθόλου έλατα. Δεν εννοώ στα σαλόνια των νεοελληνοκαταναλωτών, εννοώ στα βουνά.

Ξέρω, μάλλον θα δουλέψεις και φέτος, απεργοσπάστη! Την έχεις δει καλά τη δουλειά, όμως, σε παραδέχομαι! Έχεις συμβόλαιο διαρκείας με την Coca Cola και είσαι ο αγαπημένος των παιδιών. Ο κακομοίρης ο Χριστός πέθανε στο σταυρό κι αναστήθηκε για να γίνει αγαπητός κι εσύ με ένα δωράκι καθάρισες!

Αλήθεια, πώς τα καταφέρνεις να μαζεύεις λεφτά για τόσα δώρα; Εγώ 5 δωράκια πήρα σήμερα και μου έφυγε μισό μηνιάτικο. Κάτι άκουσα ότι σε αναφέρει στο πόρισμά του ο Ζορμπάς. Έστελνες, λέει, δώρα πέρσι τα χριστούγεννα στα παιδιά των μελών του συμβουλίου της JP Morgan. Ισχύει αυτό ρε; Με τα λεφτά των ασφαλισμένων τα κάνεις τα δώρα; Ή μήπως ήσουν εσύ αυτός που εκβίαζε το Ζαχόπουλο;

Πάντως ελπίζω φέτος να μη μοιράσεις δώρα. Γιατί πάνω απ'όλα είσαι ρατσιστής. H Jenny, το κοριτσάκι από τη Γκάνα που έχω αναλάβει ως ανάδοχος, μου είπε πως δε σε έχουν δει ποτέ από την περιοχή τους. Μόνο τους προνομιούχους επισκέπτεσαι, λομπίστα! Γι' αυτό κι εγώ θα σου την έχω στημένη! Θα σε παρακολουθώ δορυφορικά και μόλις περάσεις από 'δω κοντά θα σου την πέσω να σου πάρω τα δώρα και να τα πάω στα παιδιά που έχουν πραγματική ανάγκη. Έχω ψωνίσει και μια συστοιχία πυραύλων που βρήκαν οι κουμπάροι μου από τα Ζωνιανά και μόλις σε δω να το ξέρεις, δε θα τη βγάλεις καθαρή.

Γι'αυτό φρόντισε να μη σε δω μπροστά μου!

Άντε και του χρόνου με υγεία,
Φ.

Έρχονται οι ... πρωταγωνιστές!

Όπως κάθε χρόνο, (εδώ και μηδέν χρόνια), το blog μας θα απονείμει τα βραβεία "Πρωταγωνιστές", (με σήμα το τσόκαρο) σε όσους ... διέπρεψαν μέσα στη χρονιά που φεύγει!

Θα δοθούν βραβεία όπως : Κοτσάνα της χρονιάς, Απουσία της χρονιάς και το ειδικό βραβείο Μαρθα Βούρτση για πρώτο δραματικό ρόλο.

Ας υποδεχτούμε λοιπόν τους βραβευθέντες, άλλους με ανοιχτές αγκάλες και άλλους με ... ανοιχτές παλάμες!

"Ο θάλαμος"

Η ζωή μου ένας θάλαμος αναμονής.
Μουντό το φως που φτύνει ακτίνες καταπάνω μου.
Τα χρώματα θολά.
Η σιωπή μου ψιθυρίζει εκείνο το τραγούδι που έπαιζε τότε ... πότε, αλήθεια;

Νυσταγμένο γατί, κουλουριάστηκα
σαν έμβρυο.
Με μήτρα το θάλαμό μου-
ή μήπως είναι φέρετρο;

Κι αυτή η γλυκιά πίκρα που μου γαργαλάει το λαιμό -
με τραβάει απ' το λαιμό.
Έτσι σηκώνομαι ξανά και ψηλαφίζω το ημίφως.
Ψάχνω μια πόρτα, μια καταπακτή.

Όμως όλα είναι κλειστά κι εγώ κλεισμένος μέσα.
Μόνη επαφή με τον κόσμο, ένα τρανζιστοράκι που ακούγεται από μακριά -
ένας πειρατικός σταθμός.
Το καψουροτράγουδο να λέει "μη φοβάσαι, σ'αγαπάω".
Η φτηνότερη και η ακριβότερη φράση του κόσμου.

Το ήξερα πως ήταν άχρηστη αυτή η αναμονή.
Αν δε σε δεχτούνε με την πρώτη, σε θα σε δεχτούν ποτέ ...
... κι όμως, πάντα κάποιος θα βρεθεί εκεί να περιμένει, να ελπίζει, να ρισκάρει ...
ένα συνοπτικό θάνατο για μια αιώνια ζωή.


Androgeos - 01/07/2006

Πασοκειάδα

Πού 'σαι Αντρέα να τα δείς, ξέτελα που τα κάνουν
σε λίγο θα'ρθουμ' όλοι εκεί, γιατί θα μας πεθάνουν.

Μας είχες πει το Κίνημα πως δεν κληρονομάται
έλα να δεις το γιόκα σου που όρθιος κοιμάται.

Γιώργο, αλήθεια φαίνεται πως άλλο πράμα πίνεις
στα Ζωνιανά που βάνουνε στην πίπα της ειρήνης.

Δεν είχες το δικαίωμα να βρίζεις το Σημίτη
κι ας μην τον συμπαθούσαμε εμείς εδώ στην Κρήτη.

Κι όταν θα λες "συμφέροντα", θέλεις να σε ψηφίσω;
Γιατί δε λες κι εσύ, μωρέ, ποιους έχεις από πίσω;

Μα ο Γιώργος δε με άκουσε, δεν παίρνει από λόγια
και στην Ελλάδα κάνουνε κουμάντο με τα σόγια.

Αντιπολίτευση έκανε γεμάτη αραλίκι
και στο ΠΑΣΟΚ το έκανε δικό του το τσιφλίκι.

Κι ας μή μιλά ελληνικά, κι ας του τα μεταφράζουν
σε κάθε ομιλία του τα λόγια δεν ταιριάζουν.

Αν άκουγες τι έλεγε θα έβαζες τα γέλια
τόσα σαρδάμ δεν κάνουνε ούτε μικρά κοπέλια.

Κάνει μια παύση πριν να πει τη δύσκολη τη λέξη
του 'πανε να μη βιάζεται, τη γλώσσα του μη μπλέξει.

Κι όμως, τονε ψηφίσατε όλοι εσείς, χαϊβάνια
τώρα οι φόροι κι οι εισφορές θα φτάσουν στα ταβάνια.

Με τον Κωστάκη έκανε
το τάτσι-μήτσι-κώτσι
κι όλα τα τακιμιάσανε
παλούκι να μας χώσει.

Κι άμα θα το ψηφίσουνε
το άρθρο το δεκάξι
πουλί είναι η Παιδεία μας
που θα 'χει πια πετάξει.

Λίγοι μπορούν απ'το Καστρί σοσιαλιστές να γίνουν
όχι μόνο να παίρνουνε, μα πού και πού να δίνουν.



Δεν κάνω πως σε ξέχασα, Βαγγέλη Βενιζέλο
ο Γιώργος κι αν σε έβρισε, του βγάζω το καπέλο.

Ο Γιώργος δε σε κέρδισε, έχασες μοναχός σου
δείχνει ανικανότητα αυτό το χάσιμό σου.

Να μην ξεχνάς ότι αυτός δεν είχενε νικήσει
ποτέ ξανά σε εκλογές - αυτό θα σε γ@%ήσει.

Για όλα αυτά που σου 'σουρα μη μ'αγριοκοιτάζεις
πάρε το καπελάκι σου, να βρεις αλλού να τάζεις.



Όπως θα καταλάβατε, για όλους αυτούς τους λόγους
με το ΠΑΣΟΚ ετέλειωσα κι είμαι στους Οικολόγους.

Πώς γράφεται μια μαντινάδα - Μέρος 2ο

ΤΟ ΜΕΤΡΟ - Ο ΡΥΘΜΟΣ

Η μαντινάδα δεν απαγγέλεται, τραγουδιέται.

Ώρα, λοιπόν, να ξεκινήσουμε το τεχνικό μέρος της. Για να μπορεί να τραγουδηθεί, η μαντινάδα χρειάζεται συγκεκριμένο μέτρο (ρυθμό) και μήκος (συλλαβές). Η μαντινάδα ακολουθεί το ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο όπως το γνωρίζουμε στη δημοτική ποίηση όλης της Ελλάδας.

Πρώτα ο ρυθμός. Ο ιαμβικός ρυθμός αποτελείται από δύο συλλαβές, από τις οποίες τονίζεται η δεύτερη.

Τα παραδείγματα ιαμβικού στίχου πολλά, από τον Όμηρο μέχρι τον Κάλβο και από εκεί μέχρι το Λ.Παπαδόπουλο :

Η νύ/χτα θέ/λει έ/ρωτα
και πρά/γματα α/φανέ/ρωτα.

και το σύγχρονο χιτάκι σε στίχους Γ.Δόξα :

Στο χεί/λος της/ κατα/στροφής
μου δί/νεις το/ φιλί/ της ζωής

Σας φαίνεται δύσκολο απλά να απαγγείλετε τους παραπάνω στίχους, έτσι; Έχουν μια έντονη μουσικότητα. Το ίδιο ισχύει και για τις καλογραμμένες μαντινάδες.

Το δεύτερο στοιχείο που προσθέτει μουσικότητα είναι το "ενδιάμεσο" μέτρο που ορίζει ο δεκαπεντασύλλαβος. Μπορεί ο κάθε στίχος να έχει 15 συλλαβές, αλλά ανάμεσα στην 8η και στην 9η υπάρχει υποχρεωτικά ένα "break". Δηλαδή πρέπει στην 8η συλλαβή να τελείωνει μια λέξη και μια ενδιάμεση φράση. Ακολουθούν 7 συλλαβές που ολοκληρώνουν τον πρώτο στίχο και παρομοίως 8 και 7 συλλαβές στο δεύτερο στίχο.

Ο Κρη-τικός - σαν α-γαπά / τη μα-ντινά-δα βγά-νει,
το πό-νο απ'ού-χει στην - καρδιά / τραγού-δι τον-ε κά-νει.

Πολλές φορές θα δείτε να γράφονται οι μαντινάδες σαν τετράστιχα γι'αυτόν ακριβώς το λόγο. Όμως αυτό δεν είναι σωστό. Έτσι δεν υπάρχει ... δεκαπεντασύλλαβο!

Ασφαλώς και δεν είναι εύκολο πάντα να πετύχεις ακριβώς 8 και 7 συλλαβές. Έτσι υπάρχουν διάφορες τεχνικές που "ποιητική αδεία" συμπληρώνουν ή ελαττώνουν τις συλλαβές σαν το κρεβάτι του Προκρούστη.

Αλλά αυτό είναι καλύτερα να το πούμε "την άλλη κοπανιά".

Μέχρι τότε :
Άσκηση για το σπίτι (και για τα σχόλια του θέματος) :
Γράψτε ακριβώς δύο προτάσεις σε ιαμβικό μέτρο και "περίπου" 15 συλλαβές, χωρίς ακόμα να ασχοληθείτε με την ομοιοκαταληξία ή τον ακριβή αριθμό των συλλαβών.

Πώς γράφεται μια μαντινάδα - Μέρος 1ο

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Όταν διάβασα το σχόλιο της ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ που έλεγε ότι δεν είχε έμπνευση να γράψει μια μαντινάδα και 5-6 σκόρπια σχόλια από διάφορους να λένε : "Δεν είμαι Κρητικός και άρα δεν ξέρω να γράφω μαντινάδες", μου κατεβηκε στο μυαλό η ηλίθια ιδέα να γράψω αυτό εδώ το κείμενο. Δε φαντάστηκα όμως ότι το κείμενο που θα έγραφα για να βοηθήσω τον αναγνώστη να γράψει αυτό το δύστυχο το δίστιχο, θα μου έβγαινε τρίτομη εγκυκλοπαίδεια ... πάμε λοιπόν σιγά σιγά και με το μαλακό. Για αρχή ας αποφύγουμε εντελώς το καθαρά τεχνικό θέμα.


Η ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΩΜΑ

Στη μαντινάδα μπορείς να γράψεις για τα πάντα. Δεν υπάρχει όριο στη σκέψη και την έκφραση, παρά μόνο το δικό σου όριο της φαντασίας και της εμπειρίας. Είναι αποδεκτό ένας ψαράς να βγάλει μαντινάδα για τα ψάρια ή ένας μηχανικός σαν εμένα να γράψει μαντινάδα για τσιμέντα, όσο αποδεκτό είναι ο ερωτευμένος να γράφει για τον έρωτα ή η χήρα για το θάνατο του συντρόφου της.

Ο Ψαραντώνης το περιέγραψε πολύ όμορφα σε μια συνέντευξή του στους Schooligans :
Πώς να σας το πω ρε παιδιά; Εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε τίποτα, η φύση τα έχει όλα. Αυτή είναι ο Θεός. Αυτή σε γεννάει, σε τρώει, σε τιμωρεί. Αυτή μας δίνει και τη μουσική. Εγώ στέκομαι απέναντι απ' τον Ψηλορείτη με τις ώρες. Κι έχω βγάλει αυτό που λέει:
«Στου Ψηλορείτη την κορφή το χιόνι δεν τελειώνει
μέχρι να λιώσει το παλιό, καινούριο το πλακώνει».
Τον κοίταζα κι αυτός μου 'λεγε τη μουσική.
Αν δε σταθείς στην απέναντι κορυφή να τη δεις με τα μάτια σου αυτή την εικόνα, δεν μπορείς να τη μεταφέρεις σε ένα στίχο.

Αν τώρα εσύ δε στέκεσαι απέναντι από την κορυφή του Ψηλορείτη, αλλά στο μποτιλιάρισμα Κηφισίας και Αλεξάνδρας, δεν τρέχει κάστανο, μπορείς να γράψεις για αυτό.

Με την ίδια λογική, κι εγώ ο ταπεινός έχω γράψει μαντινάδες που ούτε ο Μουντάκης, ούτε ο Σκορδαλός δε θα μπορούσαν να γράψουν, γιατί απλά δεν είχαν το ανάλογο βίωμα :
«Σα βίρτσουαλ ριάλιτι μοιάζει ο έρωτάς σου
θαρρώ πως είσαι εδώ κοντά, μα είμαι μακριά σου»
ή ακόμα :
«Σαν τον Μπιν Λάντεν θε να βρω ένα αεροπλάνο
να σου το ρίξω, άπιστη, στο σπίτι σου επάνω».

Άσκηση για το σπίτι (και για τα σχόλια του θέματος) :
Γράψτε ακριβώς δύο προτάσεις σε πεζό κείμενο τη μία κάτω από την άλλη, σαν μαντινάδα αλλά χωρίς μέτρο, ομοιοκαταληξία και δεκαπεντασύλλαβο. Απλά εκφραστείτε.

Παιδική απορία

"Μα πριν από αυτό τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου υπήρχαν άλλοι;"

Αυτή ήταν η απορία του 10χρονου μπόμπιρα.

Τι του απαντάς τώρα;;;;;;;;;;;;;;

Ξορκίζοντας το φθινόπωρο

Το φυλλοβόλο δέντρο

Παράδοσα ένα στίχο μου στη νύχτα.
Τις λεξεις είπα πάλι στο φεγγάρι
κι εκείνο γέμισε μεμιάς
το σχήμα του προσώπου σου να πάρει.

"Θα διώξω τη νεράϊδα του χειμώνα,
δε θελω να αλλάξω εποχή"
κι εσύ το χέρι άπλωσες στο θολωμένο τζάμι
κοιτώντας του Οκτώβρη την πρώτη τη βροχή.

Μα όταν είδες έξω το 'νιωσες
πως είμαι εκεί, στην πόρτα σου στημένος
είχα ριζώσει σα μουριά
κίτρινα φύλλα φορτωμένος.

Τινάζω, τα πετάω μακρυά
και γυμνά τα κλαριά μου μένουν
γιατί από μέσα ολόδροσοι
οι νέοι μίσχοι βγαίνουν.

(1/10/2005)



Φθινόπωρο

Μου ‘πες ποθείς να’ρθει βροχή
ύστερα σιωπηλή απομένεις
δε θες παρέες πια να βγαίνεις
γιατί είσαι εντός σου μοναχή

Τα μαύρα ρούχα που φοράς
μιλάνε αντί το στόμα
δε βγαίνει τίποτα με μας
Μα σ'’αγαπώ ακόμα.

Στη σιγαλιά του γκρίζου χώρου
στη σιωπή του φθινοπώρου
και μέσα στην κατάνυξη

μια ελπίδα ήρθε, που με θυμήθηκε
και η μάχη με τον πόνο κρίθηκε
μες στην καρδιά μου έχω άνοιξη!

(2004 - Εμπνευσμένο από ποιήματα του Ναπ. Λαπαθιώτη)




Στη δύση του καλοκαιριού

(εκκίνηση 22:34)

Πετάς μακριά το ιδρωμένο ρούχο
χωρίς να νοιάζεσαι αν θα σου πέσει χάμω...

"Χειμώνας έρχεται", ψιθύρισες αργά.
"Θα 'ρθουν βροχές κι ας έχει έξω καλοκαίρι.
Λίγες βδομάδες μείνανε, το βλέπω καθαρά,
να λάμψει ο ήλιος και η φύση να γελάσει.
Σύννεφα βλέπω να'χει εκεί μακριά
πέρα απ'τον ορίζοντα στου ουρανού τα βάθη".

Κι αν έχει σύννεφα, βροχές, εσένα τι σε νοιάζει ;
Σε κάποια χώρα μακρινή, που εμάς δε μας πειράζει ;
Χειμώνας θα'ρθει σίγουρα και στα δικά μας μέρη.
Είναι της φύσης το γραφτό, μα εμάς δε μας τρομάζει.

Ο ουρανός ο βροχερός, τα σύννεφα, το κρύο
μήνυμα θα μας φέρουνε, πως σύντομα, σε λίγο,
ζέστες θα επιστρέψουνε, λιακάδες και φεγγάρια,
στις αμμουδιές θα τρέχουμε γυμνοί ξανά και οι δύο !

Άνοιξε το παράθυρο να μπει και να μυρίσει
του φθινοπώρου ανασεμιά, τη ζέστη να διαλύσει.
Στο κρύο κάνε υπομονή, επιεικής να είσαι.
Χωρίς χειμώνες, βαρετή η λιακάδα - ας δροσίσει !

(23:02)

(22 Αυγούστου 2006 - Δουλεύοντας πάνω στο αρχικό δίστιχο...)

Ηλιθιοκρατία

"Καθώς ο 21ος αιώνας άρχισε, η ανθρώπινη εξέλιξη έφτασε σε ένα κρίσιμο σημείο.
Η φυσική επιλογή, η διαδικασία με την οποία οι δυνατότεροι, οι εξυπνότεροι, οι γρηγορότεροι αναπαράγονταν σε μεγαλύτερους αριθμούς από τους υπόλοιπους. Μία διαδικασία που κάποτε βοήθησε τα πιο ευγενή χαρακτηριστικά του ανθρώπου, σήμερα άρχισε να βοηθάει
διαφορετικά χαρακτηριστικά...

(...)

Η εξέλιξη δεν επιβραβεύει αναγκαστικά την ευφυΐα. Χωρίς φυσικούς εχθρούς
να αραιώσουν το κοπάδι, άρχισε απλώς να επιβραβεύει αυτούς
που αναπαράγονται περισσότερο και άφησε την ευφυΐα να γίνει
χαρακτηριστικό προς εξαφάνιση."

Αυτή είναι η εισαγωγή της ταινίας "Idiocracy", μιας ταινίας που ενώ υποτίθεται ότι είναι κωμωδία, εμένα μου φάνηκε πιο τρομακτική από την τριλογία των Saw.

Μήπως ήρθε η ώρα να πούμε την αλήθεια στους εαυτούς μας; Ζούμε στη δικτατορία των ηλιθίων ψηφοφόρων;

Αυτών που δεν ενδιαφέρονται για την παιδεία, για το ασφαλιστικό, για το περιβάλλον, για τους μετανάστες, για τη γενιά των 700 €, για τα διεθνή θέματα, για το νέο εκλογικό δικομματικό νόμο, αλλά ενδιαφέρονται για τη λογοκρισία στο blog του Βενιζέλου, για το αν κάθεται ο Βαϊτσης Αποστολάτος πρώτη μούρη στα βουλευτικά έδρανα και δίνουν στη ΝΔ άλλα 4 χρόνια για να ... "ολοκληρώσει" το έργο της ...

Ημερολόγιο Γέφυρας

Λένε πως ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό ... λένε επίσης πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

ΜΠΟΥΡΔΕΣ!

Άλλοθι και παπαρολογίες του μυαλού, για να δικαιολογήσει την ανικανότητά μας. Για να κοιμηθεί άλλο ένα βράδυ ήσυχο το μυαλό και η συνείδηση. Και μετά, το άλλο πρωί να ξαναγελάσουμε με τον πόνο μας, να αυτοσαρκαστούμε, να αναλογιστούμε, να χαϊδέψουμε και πάλι τις πληγές σαν να είναι θησαυροί. Σαν να είναι γαλόνια. Σαν να είναι αδέρφια μας.

Μου το είπε αυτό ένας γλάρος, με την κουτσουλιά που αμόλησε στο κεφάλι μου. Γιατί, αλήθεια, δεν έκανα ένα βήμα πιο πέρα; Γιατί έχω εγκλωβιστεί σε αυτή τη σχεδία στη μέση του πελάγου; Γιατί περιμένω ΣΑΝ ανήμπορος τη βοήθεια είτε εξ ουρανού, είτε από τα πέρατα του ορίζοντα, είτε μια γρήγορη και ανώδυνη καταστροφή από τα βάθη της θάλασσας; Κι αυτή η σχεδόν νεκρική σιγή, που μου δίνει στα νεύρα ... ΓΚΡΡΡΡ!

(...)

- Δεν ξέρω αν αυτές οι γραμμές μου θα βρούν ποτέ αναγνώστη. Δεν ξέρω αν, και να βρεθεί αναγνώστης, θα μπορέσει να καταλάβει πόσο ίδιος είμαι μαζί του. Πόσο ίδιοι είμαστε όλοι. Συνεχίζω μόνο να γράφω, γιατί τα μόνα μου όπλα σ'αυτή τη σχεδία είναι αυτό το μολύβι, αυτό το χαρτί κι αυτό το μπουκάλι. Και οι σκέψεις και οι αναμνήσεις –και η αδικία αλλά και οι τύψεις– που με βαραίνουν.

(...)

- Έχοντας συνηθίσει τόσα χρόνια να γράφω στον υπολογιστή, να διαβάζω από τον υπολογιστή, να ενημερώνομαι, να εργάζομαι και να επικοινωνώ από τον υπολογιστή, είχα χάσει αυτή τη γλυκιά εμπειρία της καλλιγραφίας. Είχα χάσει αυτή την πρωτόγονη εμπειρία του ορνιθοσκαλίσματος.

Το χαρτί μου είναι σε μερικά σημεία γεμάτο μουτζούρες, γεμάτο διορθώσεις και γράμματα που καλά καλά δε διαβάζονται. Που οι σκέψεις μου γίνονται ένα με τα περιττώματα του πουλιού που πέρασε από πάνω μου. Που οι ήχοι των λέξεων μοιάζουν με την τρικυμία που χτυπά λυσσασμένα τη σχεδία μου. Είναι όμως και άλλα σημεία που τα γράμματα γίνονται καθαρά σαν έργο τέχνης, σαν ελαιογραφία του Rembrandt. Που το μολύβι δεν προλαβαίνει να ακολουθήσει το μυαλό. Και που ο ήχος των λέξεων αν τις διαβάσεις φωναχτά, μοιάζουν με το κυματάκι που σκάει στην ακροθαλασσιά.

(...)

- Τώρα που βλέπω το γεμάτο χαρτί, μου θυμίζει τη ζωή μου. Πόσες περίοδοι φουρτούνας και τρικυμίας, και πόσες στιγμές χαλάρωσης και νηνεμίας ... Πόσες ώρες που έτρεχα πάνω κάτω, για να προλάβω. Για να προλάβω το λεωφορείο, μετά για να προλάβω το μάθημα, μετά για να προλάβω το meeting με τον Ολλανδό, μετά για να προλάβω να προλάβω. Ώρες που ήμουν ένα δοχείο γεμάτο αδρεναλίνη. Και πόσες ώρες που έκανα διάλειμμα από όλα αυτά, για ένα καφεδάκι με το Στέλιο, για ένα γλυκό μεσημεριανό υπνάκο, για ένα πουράκι στην αγαπημένη μου παραλία, για να πω ένα «σ’' αγαπώ» σε αυτήν που το αξίζει πραγματικά.

Και μετά ήρθε το ναυάγιο ... δυο καπετάνιοι σε ένα καράβι είναι πολλοί, εκτός πια κι αν μπορούν να συνεννοηθούν σωστά. Πάει πια ο άλλος καπετάνιος, εξαφανίστηκε από τον ορίζοντα. Ελπίζω μόνο να σώθηκε. Και να '’μαι πάλι εγώ έτοιμος να βουλιάξω τον ίδιο τον άνθρωπο που ήρθε με τη βάρκα του για να με σώσει. «Χαμογέλα», λέω στον εαυτό μου. Αύριο είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης μοναξιάς σου!

(...)

- Τώρα τελικά το καταλαβαίνω, πως ίσως μου άξιζε αυτό το ναυάγιο ... με βοηθά να επαναπροσδιοριστώ ... ναι, μη γελάς εσύ που με διαβάζεις, ακόμα και στη μέση του πιο αφιλόξενου πελάγους, το οφείλω στον εαυτό μου να αρπάξω την ευκαιρία που μου δίνεται. Ίσως τελικά αυτό το ναυάγιο που πέρασα να με σώσει στ’' αλήθεια!

Όμως τι είναι αυτά που κάθομαι και γράφω; UNDO – UNDO λέω!

Ξέχασα, δε γράφω στο Word. Και στο χαρτί δεν έχει undo : ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, εκτός κι αν θέλεις να κάνεις μια μουτζούρα από πάνω για να το κρύψεις. Και τώρα δε θέλω άλλες μουτζούρες στο χαρτί μου.

(...)

- Ναυαγισμένος στη θάλασσα που λέγεται internet, βρήκα ένα ηλεκτρονικό μπουκάλι. Έβαλα εκεί το μήνυμά μου και του ευχήθηκα καλό ταξίδι.

TO WHOM IT MAY CONCERN

(Γράφτηκε στις 26 Μαϊου 2006)

ΠΑΣΟΚ : Επί των τύπων των ήλων

Σήμερα το πρωί ξεκίνησα όπως κάθε άλλο πρωί χαρωπός για το γραφείο. Με το που βγαίνω από το σπίτι μια μαυροφορεμένη γυναίκα μου γνέφει από μακριά. Δεν είμαι βέβαια προληπτικός, αλλά όπως και να'χει άλλο είναι να σου κάνει νόημα μια βορειοευρωπαία τουρίστρια για να της δείξεις κάτι στο χάρτη κι άλλο η θεία σου η Πόπη. Αφού χαιρετιστήκαμε με τη θεία που περίμενε το λεωφορείο, μου έκανε την ερώτηση για τις προχθεσινές εκλογές. "Γιατί χάσαμε;" Τότε κατάλαβα πως αυτό ήταν το μεγάλο ερώτημα των εκλογών. Κανόνισα να πιώ μαζί της έναν καφέ το απόγευμα.

Ο απογευματινός καφές της θείας συνοδευόταν από μια γενναία δόση κουλουράκια και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Όπως αποδείχθηκε, η θεία που ήταν φανατική Πα.Σο.Κ.τσού, ψήφισε φέτος ΝΔ και εγώ ο ανηψιός από υποψήφιος της ΠΑΣΠ μετατράπηκα σε ψηφοφόρο του Αλαβάνου.

- Και καλά, βρε θεία, γιατί τους ψήφισες αυτούς, δεν είδες πόσο χάλια ήταν τριάμισι χρόνια τώρα;
- Είδα, είδα, αλλά και ποιον να ψηφίσω; Το Γιωργάκη που θέλει να μας βάλει να ψηφίζουμε από τα κινητά, τους κομμουνιστές ή τους άλλους που είναι ειδωλολάτρες και το παίζουν και χριστιανοί;
- Καλά, και τα λεφτά που φάγανε;
- Παιδί μου, εγώ 530 ευρώ έπαιρνα το μήνα, 530 παίρνω, δεν έχει διαφορά. Άσε που αυτός είναι και καταφερτζής, θα τον βρει τον τρόπο να γυρίσουν τα λεφτά πίσω.

Αυτά πάνω κάτω είπαμε και θυμήθηκα τη χθεσινή εκπομπή 'Ερευνα του Π.Τσίμα. Ο κος Λούλης το είπε εμμέσως : "Ποντάραμε στο πρόσωπο του αρχηγού μας" και ο καλεσμένος στο στούντιο, Μίμης Ανδρουλάκης υπερθεμάτισε : "Ο τρόπος που αντιμετώπιζαν τον Καραμανλή ήταν μάλλον συμπλεγματικός. (...) Ο συντηρητικός ψηφοφόρος βλέπει στον Καραμανλή μια μεγαλειώδη έκφραση του δικού του εαυτού".
Για να συμπληρώσω εγώ με το πτωχό μυαλό μου, "Ο ηλικιωμένος ψηφοφόρος βλέπει στον Καραμανλή μια σιγουριά ότι τα πράγματα θα μείνουν σταθερά. Είναι επομένως συνεπής στην ιδεολογική βάση του κόμματός του, γι'αυτό ακριβώς μπορεί ο ψηφοφόρος του να ταυτιστεί μαζί του."

Δεν είναι σωστό να γίνεται ο Γ. Α. Παπανδρέου ο αποδιοπομπαίος τράγος. Δεν είναι όμως σωστό ούτε και να μένει στο απυρόβλητο. Ο ίδιος επέλεξε το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου να αναλάβει τις ευθύνες του. Για μένα, αυτές οι ευθύνες είναι πολλές :

1. Αλαζονεία. Και μόνο να σκεφτεί κανείς τον τρόπο που εκλέχθηκε, όντας ο μοναδικός υποψήφιος. Σε ένα κίνημα τόσο πολυσυλλεκτικό, που έχει σαν εκλογικό στόχο τους 3.100.000 ψήφους, είναι αδύνατο για έναν υγιώς σκεπτόμενο πολίτη να πιστέψει ότι δεν υπήρχε καμμία άλλη εναλλακτική λύση. Δυο χρόνια μετά εκλέχθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χωρίς αντίπαλο, Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

2. Φθορά. Πολλοί δίνουν στο σημερινό αρχηγό του Πα.Σο.Κ. το ελαφρυντικό ότι στην πρώτη ήττα, το 2004 ήταν ένας φρέσκος πρόεδρος, και ουσιαστικά χρεώθηκε την εκλογική ήττα του Σημίτη. Ήταν όμως επιλογή του να επωμιστεί αυτό το βάρος, επειδή ακριβώς είχε την αλαζονεία (βλέπε Νο 1) να πιστεύει πως μπορούσε να κερδίσει.

3. Είναι συχνά εκτός πραγματικότητας. Τα παραδείγματα πολλά : η προεκλογική γκάφα με τη Φώφη Γεννηματά, η Καραχασάν, η Πατουλίδου, ο Μάνος, ο Ανδριανόπουλος η γελοιότητα της πρότασης μομφής, όταν υπήρχαν πολύ πιο ουσιαστικοί τρόποι να αντιπολιτευθεί, η αμφισβήτηση των δημοσκοπήσεων που αποδείχθηκε ότι έλεγαν την αλήθεια και η λίστα είναι μακριά. Αλλά και ο τρόπος ζωής του διαφέρει από το νεοέλληνα. Ο Κ. Καραμανλής είναι ο κλασσικός τύπος που μπορείς να δεις στο διπλανό σου τραπέζι στα Βλάχικα της Βάρης ή στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Από την άλλη, για να συναντήσεις το Γ. Παπανδρέου πρέπει μάλλον να αρχίσεις το τζόκινγκ. Έτσι όμως δεν μπόρεσε να κάνει το "μέσο ψηφοφόρο του Πα.Σο.Κ." να ταυτιστεί μαζί του.

4. Ασυνέπεια. Κλασσικό παράδειγμα το άρθρο 16. Το 2004, προεκλογικά, είχε ταχθεί εναντίον της ίδρυσης μη-κρατικών πανεπιστημίων. Όταν ήρθε για ψήφιση, ήταν υπέρ. Προεκλογικά το 2007 (και αφού είχαν γίνει όσα είχαν γίνει και δεν ψηφίστηκε), βγήκε και είπε ότι η ΝΔ προσπάθησε να ξεγελάσει το Πα.Σο.Κ. κινούμενη από ιδιωτικά συμφέροντα που επεδίωκαν ουσιαστικά την πώληση των πανεπιστημιακών πτυχίων ("σούπερ μάρκετ πτυχίων" το χαρακτήρισε).

5. Έλλειψη ξεκάθαρης πολιτικής. Κανείς δεν πιστεύω να κατηγορήσει το Γ. Α. Παπανδρέου για κακές προθέσεις. Όμως ήταν πραγματικά θολός σε πάρα πολλά θέματα. Στο υποτιθέμενο debate, απέφυγε την ερώτηση της Ε.Στάη για το ΦΠΑ. Αντί να απαντήσει για αυτό, που αφορά τις παραγωγικές τάξεις της χώρας, επέλεξε να μιλήσει για άλλη μια φορά για τα ομόλογα. Αλλά και στην τηλεοπτική συνέντευξή του πάλι προσπάθησε να αποφύγει μια ξεκάθαρη θέση. Με την τρίτη αναγκάστηκε να πει ότι δε θα αυξήσει το Φ.Π.Α. Σου έδινε την εντύπωση πως, παρόλο που το Πα.Σο.Κ. είχε προεκλογικό πρόγραμμα από το Φεβρουάριο, ο ίδιος δεν είχε μπει καν στον κόπο να το διαβάσει, επαναλαμβάνοντας συνέχεια : 'Έχουμε πρόγραμμα, έχουμε προοπτική κ.λπ." Ναι, συμφωνώ, αλλά ποιο είναι αυτό το πρόγραμμα και η προοπτική;

Πιστεύω πως αυτό ειδικά το τελευταίο θέμα ήταν το πιο κρίσιμο απ'όλα, αυτό που μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα Γεώργιο και ένα Γιωργάκη. Η έντονη αποϊδεολογικοποίηση του Πα.Σο.Κ. απομάκρυνε την "κρίσιμη μάζα" των αναποφάσιστων και την οδήγησε προς τα δεξιά ή τα αριστερά, αφού "ίσια μπροστά" υπήρχε ένα ιδεολογικό αδιέξοδο με το οποίο δεν μπορούσε να ταυτιστεί.

Εδώ που φτάσαμε ...

Δεν ήμουν ποτέ οπαδός των blogs. Σκεφτόμουν πως δεν είναι μια μέθοδος διαλόγου, αλλά μια μέθοδος παράλληλων μονολόγων, όπως το υποτιθέμενο debate που έγινε για τις πρόσφατες εκλογές. Καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του και τελικό συμπέρασμα δε βγαίνει, πέρα από μια ατέλειωτη σειρά από τσιτάτα / διακηρύξεις.

- Τότε γιατί γράφεις αυτές τις γραμμές; θα μου πεις.

- Γιατί βλέπω γύρω μου να συμβαίνουν τέρατα. Όχι σαν αυτό εδώ δίπλα, αυτό είναι ένα αγγελούδι που αν δεν το πειράξεις δε θα σε πειράξει. Βλέπω τέρατα πολύ χειρότερα. Και ήρθε η ώρα να τα δαγκώσω λίγο με μερικές στάλες δηλητήριο ...