Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007
Ηλιθιοκρατία
"Καθώς ο 21ος αιώνας άρχισε, η ανθρώπινη εξέλιξη έφτασε σε ένα κρίσιμο σημείο.
Η φυσική επιλογή, η διαδικασία με την οποία οι δυνατότεροι, οι εξυπνότεροι, οι γρηγορότεροι αναπαράγονταν σε μεγαλύτερους αριθμούς από τους υπόλοιπους. Μία διαδικασία που κάποτε βοήθησε τα πιο ευγενή χαρακτηριστικά του ανθρώπου, σήμερα άρχισε να βοηθάει
διαφορετικά χαρακτηριστικά...
(...)
Η εξέλιξη δεν επιβραβεύει αναγκαστικά την ευφυΐα. Χωρίς φυσικούς εχθρούς
να αραιώσουν το κοπάδι, άρχισε απλώς να επιβραβεύει αυτούς
που αναπαράγονται περισσότερο και άφησε την ευφυΐα να γίνει
χαρακτηριστικό προς εξαφάνιση."
Αυτή είναι η εισαγωγή της ταινίας "Idiocracy", μιας ταινίας που ενώ υποτίθεται ότι είναι κωμωδία, εμένα μου φάνηκε πιο τρομακτική από την τριλογία των Saw.
Μήπως ήρθε η ώρα να πούμε την αλήθεια στους εαυτούς μας; Ζούμε στη δικτατορία των ηλιθίων ψηφοφόρων;
Αυτών που δεν ενδιαφέρονται για την παιδεία, για το ασφαλιστικό, για το περιβάλλον, για τους μετανάστες, για τη γενιά των 700 €, για τα διεθνή θέματα, για το νέο εκλογικό δικομματικό νόμο, αλλά ενδιαφέρονται για τη λογοκρισία στο blog του Βενιζέλου, για το αν κάθεται ο Βαϊτσης Αποστολάτος πρώτη μούρη στα βουλευτικά έδρανα και δίνουν στη ΝΔ άλλα 4 χρόνια για να ... "ολοκληρώσει" το έργο της ...
Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007
Ημερολόγιο Γέφυρας
Λένε πως ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό ... λένε επίσης πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο.
ΜΠΟΥΡΔΕΣ!
Άλλοθι και παπαρολογίες του μυαλού, για να δικαιολογήσει την ανικανότητά μας. Για να κοιμηθεί άλλο ένα βράδυ ήσυχο το μυαλό και η συνείδηση. Και μετά, το άλλο πρωί να ξαναγελάσουμε με τον πόνο μας, να αυτοσαρκαστούμε, να αναλογιστούμε, να χαϊδέψουμε και πάλι τις πληγές σαν να είναι θησαυροί. Σαν να είναι γαλόνια. Σαν να είναι αδέρφια μας.
Μου το είπε αυτό ένας γλάρος, με την κουτσουλιά που αμόλησε στο κεφάλι μου. Γιατί, αλήθεια, δεν έκανα ένα βήμα πιο πέρα; Γιατί έχω εγκλωβιστεί σε αυτή τη σχεδία στη μέση του πελάγου; Γιατί περιμένω ΣΑΝ ανήμπορος τη βοήθεια είτε εξ ουρανού, είτε από τα πέρατα του ορίζοντα, είτε μια γρήγορη και ανώδυνη καταστροφή από τα βάθη της θάλασσας; Κι αυτή η σχεδόν νεκρική σιγή, που μου δίνει στα νεύρα ... ΓΚΡΡΡΡ!
(...)
- Δεν ξέρω αν αυτές οι γραμμές μου θα βρούν ποτέ αναγνώστη. Δεν ξέρω αν, και να βρεθεί αναγνώστης, θα μπορέσει να καταλάβει πόσο ίδιος είμαι μαζί του. Πόσο ίδιοι είμαστε όλοι. Συνεχίζω μόνο να γράφω, γιατί τα μόνα μου όπλα σ'αυτή τη σχεδία είναι αυτό το μολύβι, αυτό το χαρτί κι αυτό το μπουκάλι. Και οι σκέψεις και οι αναμνήσεις –και η αδικία αλλά και οι τύψεις– που με βαραίνουν.
(...)
- Έχοντας συνηθίσει τόσα χρόνια να γράφω στον υπολογιστή, να διαβάζω από τον υπολογιστή, να ενημερώνομαι, να εργάζομαι και να επικοινωνώ από τον υπολογιστή, είχα χάσει αυτή τη γλυκιά εμπειρία της καλλιγραφίας. Είχα χάσει αυτή την πρωτόγονη εμπειρία του ορνιθοσκαλίσματος.
Το χαρτί μου είναι σε μερικά σημεία γεμάτο μουτζούρες, γεμάτο διορθώσεις και γράμματα που καλά καλά δε διαβάζονται. Που οι σκέψεις μου γίνονται ένα με τα περιττώματα του πουλιού που πέρασε από πάνω μου. Που οι ήχοι των λέξεων μοιάζουν με την τρικυμία που χτυπά λυσσασμένα τη σχεδία μου. Είναι όμως και άλλα σημεία που τα γράμματα γίνονται καθαρά σαν έργο τέχνης, σαν ελαιογραφία του Rembrandt. Που το μολύβι δεν προλαβαίνει να ακολουθήσει το μυαλό. Και που ο ήχος των λέξεων αν τις διαβάσεις φωναχτά, μοιάζουν με το κυματάκι που σκάει στην ακροθαλασσιά.
(...)
- Τώρα που βλέπω το γεμάτο χαρτί, μου θυμίζει τη ζωή μου. Πόσες περίοδοι φουρτούνας και τρικυμίας, και πόσες στιγμές χαλάρωσης και νηνεμίας ... Πόσες ώρες που έτρεχα πάνω κάτω, για να προλάβω. Για να προλάβω το λεωφορείο, μετά για να προλάβω το μάθημα, μετά για να προλάβω το meeting με τον Ολλανδό, μετά για να προλάβω να προλάβω. Ώρες που ήμουν ένα δοχείο γεμάτο αδρεναλίνη. Και πόσες ώρες που έκανα διάλειμμα από όλα αυτά, για ένα καφεδάκι με το Στέλιο, για ένα γλυκό μεσημεριανό υπνάκο, για ένα πουράκι στην αγαπημένη μου παραλία, για να πω ένα «σ’' αγαπώ» σε αυτήν που το αξίζει πραγματικά.
Και μετά ήρθε το ναυάγιο ... δυο καπετάνιοι σε ένα καράβι είναι πολλοί, εκτός πια κι αν μπορούν να συνεννοηθούν σωστά. Πάει πια ο άλλος καπετάνιος, εξαφανίστηκε από τον ορίζοντα. Ελπίζω μόνο να σώθηκε. Και να '’μαι πάλι εγώ έτοιμος να βουλιάξω τον ίδιο τον άνθρωπο που ήρθε με τη βάρκα του για να με σώσει. «Χαμογέλα», λέω στον εαυτό μου. Αύριο είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης μοναξιάς σου!
(...)
- Τώρα τελικά το καταλαβαίνω, πως ίσως μου άξιζε αυτό το ναυάγιο ... με βοηθά να επαναπροσδιοριστώ ... ναι, μη γελάς εσύ που με διαβάζεις, ακόμα και στη μέση του πιο αφιλόξενου πελάγους, το οφείλω στον εαυτό μου να αρπάξω την ευκαιρία που μου δίνεται. Ίσως τελικά αυτό το ναυάγιο που πέρασα να με σώσει στ’' αλήθεια!
Όμως τι είναι αυτά που κάθομαι και γράφω; UNDO – UNDO λέω!
Ξέχασα, δε γράφω στο Word. Και στο χαρτί δεν έχει undo : ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, εκτός κι αν θέλεις να κάνεις μια μουτζούρα από πάνω για να το κρύψεις. Και τώρα δε θέλω άλλες μουτζούρες στο χαρτί μου.
(...)
- Ναυαγισμένος στη θάλασσα που λέγεται internet, βρήκα ένα ηλεκτρονικό μπουκάλι. Έβαλα εκεί το μήνυμά μου και του ευχήθηκα καλό ταξίδι.
TO WHOM IT MAY CONCERN
(Γράφτηκε στις 26 Μαϊου 2006)
ΜΠΟΥΡΔΕΣ!
Άλλοθι και παπαρολογίες του μυαλού, για να δικαιολογήσει την ανικανότητά μας. Για να κοιμηθεί άλλο ένα βράδυ ήσυχο το μυαλό και η συνείδηση. Και μετά, το άλλο πρωί να ξαναγελάσουμε με τον πόνο μας, να αυτοσαρκαστούμε, να αναλογιστούμε, να χαϊδέψουμε και πάλι τις πληγές σαν να είναι θησαυροί. Σαν να είναι γαλόνια. Σαν να είναι αδέρφια μας.
Μου το είπε αυτό ένας γλάρος, με την κουτσουλιά που αμόλησε στο κεφάλι μου. Γιατί, αλήθεια, δεν έκανα ένα βήμα πιο πέρα; Γιατί έχω εγκλωβιστεί σε αυτή τη σχεδία στη μέση του πελάγου; Γιατί περιμένω ΣΑΝ ανήμπορος τη βοήθεια είτε εξ ουρανού, είτε από τα πέρατα του ορίζοντα, είτε μια γρήγορη και ανώδυνη καταστροφή από τα βάθη της θάλασσας; Κι αυτή η σχεδόν νεκρική σιγή, που μου δίνει στα νεύρα ... ΓΚΡΡΡΡ!
(...)
- Δεν ξέρω αν αυτές οι γραμμές μου θα βρούν ποτέ αναγνώστη. Δεν ξέρω αν, και να βρεθεί αναγνώστης, θα μπορέσει να καταλάβει πόσο ίδιος είμαι μαζί του. Πόσο ίδιοι είμαστε όλοι. Συνεχίζω μόνο να γράφω, γιατί τα μόνα μου όπλα σ'αυτή τη σχεδία είναι αυτό το μολύβι, αυτό το χαρτί κι αυτό το μπουκάλι. Και οι σκέψεις και οι αναμνήσεις –και η αδικία αλλά και οι τύψεις– που με βαραίνουν.
(...)
- Έχοντας συνηθίσει τόσα χρόνια να γράφω στον υπολογιστή, να διαβάζω από τον υπολογιστή, να ενημερώνομαι, να εργάζομαι και να επικοινωνώ από τον υπολογιστή, είχα χάσει αυτή τη γλυκιά εμπειρία της καλλιγραφίας. Είχα χάσει αυτή την πρωτόγονη εμπειρία του ορνιθοσκαλίσματος.
Το χαρτί μου είναι σε μερικά σημεία γεμάτο μουτζούρες, γεμάτο διορθώσεις και γράμματα που καλά καλά δε διαβάζονται. Που οι σκέψεις μου γίνονται ένα με τα περιττώματα του πουλιού που πέρασε από πάνω μου. Που οι ήχοι των λέξεων μοιάζουν με την τρικυμία που χτυπά λυσσασμένα τη σχεδία μου. Είναι όμως και άλλα σημεία που τα γράμματα γίνονται καθαρά σαν έργο τέχνης, σαν ελαιογραφία του Rembrandt. Που το μολύβι δεν προλαβαίνει να ακολουθήσει το μυαλό. Και που ο ήχος των λέξεων αν τις διαβάσεις φωναχτά, μοιάζουν με το κυματάκι που σκάει στην ακροθαλασσιά.
(...)
- Τώρα που βλέπω το γεμάτο χαρτί, μου θυμίζει τη ζωή μου. Πόσες περίοδοι φουρτούνας και τρικυμίας, και πόσες στιγμές χαλάρωσης και νηνεμίας ... Πόσες ώρες που έτρεχα πάνω κάτω, για να προλάβω. Για να προλάβω το λεωφορείο, μετά για να προλάβω το μάθημα, μετά για να προλάβω το meeting με τον Ολλανδό, μετά για να προλάβω να προλάβω. Ώρες που ήμουν ένα δοχείο γεμάτο αδρεναλίνη. Και πόσες ώρες που έκανα διάλειμμα από όλα αυτά, για ένα καφεδάκι με το Στέλιο, για ένα γλυκό μεσημεριανό υπνάκο, για ένα πουράκι στην αγαπημένη μου παραλία, για να πω ένα «σ’' αγαπώ» σε αυτήν που το αξίζει πραγματικά.
Και μετά ήρθε το ναυάγιο ... δυο καπετάνιοι σε ένα καράβι είναι πολλοί, εκτός πια κι αν μπορούν να συνεννοηθούν σωστά. Πάει πια ο άλλος καπετάνιος, εξαφανίστηκε από τον ορίζοντα. Ελπίζω μόνο να σώθηκε. Και να '’μαι πάλι εγώ έτοιμος να βουλιάξω τον ίδιο τον άνθρωπο που ήρθε με τη βάρκα του για να με σώσει. «Χαμογέλα», λέω στον εαυτό μου. Αύριο είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης μοναξιάς σου!
(...)
- Τώρα τελικά το καταλαβαίνω, πως ίσως μου άξιζε αυτό το ναυάγιο ... με βοηθά να επαναπροσδιοριστώ ... ναι, μη γελάς εσύ που με διαβάζεις, ακόμα και στη μέση του πιο αφιλόξενου πελάγους, το οφείλω στον εαυτό μου να αρπάξω την ευκαιρία που μου δίνεται. Ίσως τελικά αυτό το ναυάγιο που πέρασα να με σώσει στ’' αλήθεια!
Όμως τι είναι αυτά που κάθομαι και γράφω; UNDO – UNDO λέω!
Ξέχασα, δε γράφω στο Word. Και στο χαρτί δεν έχει undo : ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, εκτός κι αν θέλεις να κάνεις μια μουτζούρα από πάνω για να το κρύψεις. Και τώρα δε θέλω άλλες μουτζούρες στο χαρτί μου.
(...)
- Ναυαγισμένος στη θάλασσα που λέγεται internet, βρήκα ένα ηλεκτρονικό μπουκάλι. Έβαλα εκεί το μήνυμά μου και του ευχήθηκα καλό ταξίδι.
TO WHOM IT MAY CONCERN
(Γράφτηκε στις 26 Μαϊου 2006)
Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007
ΠΑΣΟΚ : Επί των τύπων των ήλων
Σήμερα το πρωί ξεκίνησα όπως κάθε άλλο πρωί χαρωπός για το γραφείο. Με το που βγαίνω από το σπίτι μια μαυροφορεμένη γυναίκα μου γνέφει από μακριά. Δεν είμαι βέβαια προληπτικός, αλλά όπως και να'χει άλλο είναι να σου κάνει νόημα μια βορειοευρωπαία τουρίστρια για να της δείξεις κάτι στο χάρτη κι άλλο η θεία σου η Πόπη. Αφού χαιρετιστήκαμε με τη θεία που περίμενε το λεωφορείο, μου έκανε την ερώτηση για τις προχθεσινές εκλογές. "Γιατί χάσαμε;" Τότε κατάλαβα πως αυτό ήταν το μεγάλο ερώτημα των εκλογών. Κανόνισα να πιώ μαζί της έναν καφέ το απόγευμα.
Ο απογευματινός καφές της θείας συνοδευόταν από μια γενναία δόση κουλουράκια και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Όπως αποδείχθηκε, η θεία που ήταν φανατική Πα.Σο.Κ.τσού, ψήφισε φέτος ΝΔ και εγώ ο ανηψιός από υποψήφιος της ΠΑΣΠ μετατράπηκα σε ψηφοφόρο του Αλαβάνου.
- Και καλά, βρε θεία, γιατί τους ψήφισες αυτούς, δεν είδες πόσο χάλια ήταν τριάμισι χρόνια τώρα;
- Είδα, είδα, αλλά και ποιον να ψηφίσω; Το Γιωργάκη που θέλει να μας βάλει να ψηφίζουμε από τα κινητά, τους κομμουνιστές ή τους άλλους που είναι ειδωλολάτρες και το παίζουν και χριστιανοί;
- Καλά, και τα λεφτά που φάγανε;
- Παιδί μου, εγώ 530 ευρώ έπαιρνα το μήνα, 530 παίρνω, δεν έχει διαφορά. Άσε που αυτός είναι και καταφερτζής, θα τον βρει τον τρόπο να γυρίσουν τα λεφτά πίσω.
Αυτά πάνω κάτω είπαμε και θυμήθηκα τη χθεσινή εκπομπή 'Ερευνα του Π.Τσίμα. Ο κος Λούλης το είπε εμμέσως : "Ποντάραμε στο πρόσωπο του αρχηγού μας" και ο καλεσμένος στο στούντιο, Μίμης Ανδρουλάκης υπερθεμάτισε : "Ο τρόπος που αντιμετώπιζαν τον Καραμανλή ήταν μάλλον συμπλεγματικός. (...) Ο συντηρητικός ψηφοφόρος βλέπει στον Καραμανλή μια μεγαλειώδη έκφραση του δικού του εαυτού".
Για να συμπληρώσω εγώ με το πτωχό μυαλό μου, "Ο ηλικιωμένος ψηφοφόρος βλέπει στον Καραμανλή μια σιγουριά ότι τα πράγματα θα μείνουν σταθερά. Είναι επομένως συνεπής στην ιδεολογική βάση του κόμματός του, γι'αυτό ακριβώς μπορεί ο ψηφοφόρος του να ταυτιστεί μαζί του."
Δεν είναι σωστό να γίνεται ο Γ. Α. Παπανδρέου ο αποδιοπομπαίος τράγος. Δεν είναι όμως σωστό ούτε και να μένει στο απυρόβλητο. Ο ίδιος επέλεξε το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου να αναλάβει τις ευθύνες του. Για μένα, αυτές οι ευθύνες είναι πολλές :
1. Αλαζονεία. Και μόνο να σκεφτεί κανείς τον τρόπο που εκλέχθηκε, όντας ο μοναδικός υποψήφιος. Σε ένα κίνημα τόσο πολυσυλλεκτικό, που έχει σαν εκλογικό στόχο τους 3.100.000 ψήφους, είναι αδύνατο για έναν υγιώς σκεπτόμενο πολίτη να πιστέψει ότι δεν υπήρχε καμμία άλλη εναλλακτική λύση. Δυο χρόνια μετά εκλέχθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χωρίς αντίπαλο, Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
2. Φθορά. Πολλοί δίνουν στο σημερινό αρχηγό του Πα.Σο.Κ. το ελαφρυντικό ότι στην πρώτη ήττα, το 2004 ήταν ένας φρέσκος πρόεδρος, και ουσιαστικά χρεώθηκε την εκλογική ήττα του Σημίτη. Ήταν όμως επιλογή του να επωμιστεί αυτό το βάρος, επειδή ακριβώς είχε την αλαζονεία (βλέπε Νο 1) να πιστεύει πως μπορούσε να κερδίσει.
3. Είναι συχνά εκτός πραγματικότητας. Τα παραδείγματα πολλά : η προεκλογική γκάφα με τη Φώφη Γεννηματά, η Καραχασάν, η Πατουλίδου, ο Μάνος, ο Ανδριανόπουλος η γελοιότητα της πρότασης μομφής, όταν υπήρχαν πολύ πιο ουσιαστικοί τρόποι να αντιπολιτευθεί, η αμφισβήτηση των δημοσκοπήσεων που αποδείχθηκε ότι έλεγαν την αλήθεια και η λίστα είναι μακριά. Αλλά και ο τρόπος ζωής του διαφέρει από το νεοέλληνα. Ο Κ. Καραμανλής είναι ο κλασσικός τύπος που μπορείς να δεις στο διπλανό σου τραπέζι στα Βλάχικα της Βάρης ή στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Από την άλλη, για να συναντήσεις το Γ. Παπανδρέου πρέπει μάλλον να αρχίσεις το τζόκινγκ. Έτσι όμως δεν μπόρεσε να κάνει το "μέσο ψηφοφόρο του Πα.Σο.Κ." να ταυτιστεί μαζί του.
4. Ασυνέπεια. Κλασσικό παράδειγμα το άρθρο 16. Το 2004, προεκλογικά, είχε ταχθεί εναντίον της ίδρυσης μη-κρατικών πανεπιστημίων. Όταν ήρθε για ψήφιση, ήταν υπέρ. Προεκλογικά το 2007 (και αφού είχαν γίνει όσα είχαν γίνει και δεν ψηφίστηκε), βγήκε και είπε ότι η ΝΔ προσπάθησε να ξεγελάσει το Πα.Σο.Κ. κινούμενη από ιδιωτικά συμφέροντα που επεδίωκαν ουσιαστικά την πώληση των πανεπιστημιακών πτυχίων ("σούπερ μάρκετ πτυχίων" το χαρακτήρισε).
5. Έλλειψη ξεκάθαρης πολιτικής. Κανείς δεν πιστεύω να κατηγορήσει το Γ. Α. Παπανδρέου για κακές προθέσεις. Όμως ήταν πραγματικά θολός σε πάρα πολλά θέματα. Στο υποτιθέμενο debate, απέφυγε την ερώτηση της Ε.Στάη για το ΦΠΑ. Αντί να απαντήσει για αυτό, που αφορά τις παραγωγικές τάξεις της χώρας, επέλεξε να μιλήσει για άλλη μια φορά για τα ομόλογα. Αλλά και στην τηλεοπτική συνέντευξή του πάλι προσπάθησε να αποφύγει μια ξεκάθαρη θέση. Με την τρίτη αναγκάστηκε να πει ότι δε θα αυξήσει το Φ.Π.Α. Σου έδινε την εντύπωση πως, παρόλο που το Πα.Σο.Κ. είχε προεκλογικό πρόγραμμα από το Φεβρουάριο, ο ίδιος δεν είχε μπει καν στον κόπο να το διαβάσει, επαναλαμβάνοντας συνέχεια : 'Έχουμε πρόγραμμα, έχουμε προοπτική κ.λπ." Ναι, συμφωνώ, αλλά ποιο είναι αυτό το πρόγραμμα και η προοπτική;
Πιστεύω πως αυτό ειδικά το τελευταίο θέμα ήταν το πιο κρίσιμο απ'όλα, αυτό που μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα Γεώργιο και ένα Γιωργάκη. Η έντονη αποϊδεολογικοποίηση του Πα.Σο.Κ. απομάκρυνε την "κρίσιμη μάζα" των αναποφάσιστων και την οδήγησε προς τα δεξιά ή τα αριστερά, αφού "ίσια μπροστά" υπήρχε ένα ιδεολογικό αδιέξοδο με το οποίο δεν μπορούσε να ταυτιστεί.
Ο απογευματινός καφές της θείας συνοδευόταν από μια γενναία δόση κουλουράκια και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Όπως αποδείχθηκε, η θεία που ήταν φανατική Πα.Σο.Κ.τσού, ψήφισε φέτος ΝΔ και εγώ ο ανηψιός από υποψήφιος της ΠΑΣΠ μετατράπηκα σε ψηφοφόρο του Αλαβάνου.
- Και καλά, βρε θεία, γιατί τους ψήφισες αυτούς, δεν είδες πόσο χάλια ήταν τριάμισι χρόνια τώρα;
- Είδα, είδα, αλλά και ποιον να ψηφίσω; Το Γιωργάκη που θέλει να μας βάλει να ψηφίζουμε από τα κινητά, τους κομμουνιστές ή τους άλλους που είναι ειδωλολάτρες και το παίζουν και χριστιανοί;
- Καλά, και τα λεφτά που φάγανε;
- Παιδί μου, εγώ 530 ευρώ έπαιρνα το μήνα, 530 παίρνω, δεν έχει διαφορά. Άσε που αυτός είναι και καταφερτζής, θα τον βρει τον τρόπο να γυρίσουν τα λεφτά πίσω.
Αυτά πάνω κάτω είπαμε και θυμήθηκα τη χθεσινή εκπομπή 'Ερευνα του Π.Τσίμα. Ο κος Λούλης το είπε εμμέσως : "Ποντάραμε στο πρόσωπο του αρχηγού μας" και ο καλεσμένος στο στούντιο, Μίμης Ανδρουλάκης υπερθεμάτισε : "Ο τρόπος που αντιμετώπιζαν τον Καραμανλή ήταν μάλλον συμπλεγματικός. (...) Ο συντηρητικός ψηφοφόρος βλέπει στον Καραμανλή μια μεγαλειώδη έκφραση του δικού του εαυτού".Για να συμπληρώσω εγώ με το πτωχό μυαλό μου, "Ο ηλικιωμένος ψηφοφόρος βλέπει στον Καραμανλή μια σιγουριά ότι τα πράγματα θα μείνουν σταθερά. Είναι επομένως συνεπής στην ιδεολογική βάση του κόμματός του, γι'αυτό ακριβώς μπορεί ο ψηφοφόρος του να ταυτιστεί μαζί του."
Δεν είναι σωστό να γίνεται ο Γ. Α. Παπανδρέου ο αποδιοπομπαίος τράγος. Δεν είναι όμως σωστό ούτε και να μένει στο απυρόβλητο. Ο ίδιος επέλεξε το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου να αναλάβει τις ευθύνες του. Για μένα, αυτές οι ευθύνες είναι πολλές :1. Αλαζονεία. Και μόνο να σκεφτεί κανείς τον τρόπο που εκλέχθηκε, όντας ο μοναδικός υποψήφιος. Σε ένα κίνημα τόσο πολυσυλλεκτικό, που έχει σαν εκλογικό στόχο τους 3.100.000 ψήφους, είναι αδύνατο για έναν υγιώς σκεπτόμενο πολίτη να πιστέψει ότι δεν υπήρχε καμμία άλλη εναλλακτική λύση. Δυο χρόνια μετά εκλέχθηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, χωρίς αντίπαλο, Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
2. Φθορά. Πολλοί δίνουν στο σημερινό αρχηγό του Πα.Σο.Κ. το ελαφρυντικό ότι στην πρώτη ήττα, το 2004 ήταν ένας φρέσκος πρόεδρος, και ουσιαστικά χρεώθηκε την εκλογική ήττα του Σημίτη. Ήταν όμως επιλογή του να επωμιστεί αυτό το βάρος, επειδή ακριβώς είχε την αλαζονεία (βλέπε Νο 1) να πιστεύει πως μπορούσε να κερδίσει.
3. Είναι συχνά εκτός πραγματικότητας. Τα παραδείγματα πολλά : η προεκλογική γκάφα με τη Φώφη Γεννηματά, η Καραχασάν, η Πατουλίδου, ο Μάνος, ο Ανδριανόπουλος η γελοιότητα της πρότασης μομφής, όταν υπήρχαν πολύ πιο ουσιαστικοί τρόποι να αντιπολιτευθεί, η αμφισβήτηση των δημοσκοπήσεων που αποδείχθηκε ότι έλεγαν την αλήθεια και η λίστα είναι μακριά. Αλλά και ο τρόπος ζωής του διαφέρει από το νεοέλληνα. Ο Κ. Καραμανλής είναι ο κλασσικός τύπος που μπορείς να δεις στο διπλανό σου τραπέζι στα Βλάχικα της Βάρης ή στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Από την άλλη, για να συναντήσεις το Γ. Παπανδρέου πρέπει μάλλον να αρχίσεις το τζόκινγκ. Έτσι όμως δεν μπόρεσε να κάνει το "μέσο ψηφοφόρο του Πα.Σο.Κ." να ταυτιστεί μαζί του.
4. Ασυνέπεια. Κλασσικό παράδειγμα το άρθρο 16. Το 2004, προεκλογικά, είχε ταχθεί εναντίον της ίδρυσης μη-κρατικών πανεπιστημίων. Όταν ήρθε για ψήφιση, ήταν υπέρ. Προεκλογικά το 2007 (και αφού είχαν γίνει όσα είχαν γίνει και δεν ψηφίστηκε), βγήκε και είπε ότι η ΝΔ προσπάθησε να ξεγελάσει το Πα.Σο.Κ. κινούμενη από ιδιωτικά συμφέροντα που επεδίωκαν ουσιαστικά την πώληση των πανεπιστημιακών πτυχίων ("σούπερ μάρκετ πτυχίων" το χαρακτήρισε).
5. Έλλειψη ξεκάθαρης πολιτικής. Κανείς δεν πιστεύω να κατηγορήσει το Γ. Α. Παπανδρέου για κακές προθέσεις. Όμως ήταν πραγματικά θολός σε πάρα πολλά θέματα. Στο υποτιθέμενο debate, απέφυγε την ερώτηση της Ε.Στάη για το ΦΠΑ. Αντί να απαντήσει για αυτό, που αφορά τις παραγωγικές τάξεις της χώρας, επέλεξε να μιλήσει για άλλη μια φορά για τα ομόλογα. Αλλά και στην τηλεοπτική συνέντευξή του πάλι προσπάθησε να αποφύγει μια ξεκάθαρη θέση. Με την τρίτη αναγκάστηκε να πει ότι δε θα αυξήσει το Φ.Π.Α. Σου έδινε την εντύπωση πως, παρόλο που το Πα.Σο.Κ. είχε προεκλογικό πρόγραμμα από το Φεβρουάριο, ο ίδιος δεν είχε μπει καν στον κόπο να το διαβάσει, επαναλαμβάνοντας συνέχεια : 'Έχουμε πρόγραμμα, έχουμε προοπτική κ.λπ." Ναι, συμφωνώ, αλλά ποιο είναι αυτό το πρόγραμμα και η προοπτική;
Πιστεύω πως αυτό ειδικά το τελευταίο θέμα ήταν το πιο κρίσιμο απ'όλα, αυτό που μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα Γεώργιο και ένα Γιωργάκη. Η έντονη αποϊδεολογικοποίηση του Πα.Σο.Κ. απομάκρυνε την "κρίσιμη μάζα" των αναποφάσιστων και την οδήγησε προς τα δεξιά ή τα αριστερά, αφού "ίσια μπροστά" υπήρχε ένα ιδεολογικό αδιέξοδο με το οποίο δεν μπορούσε να ταυτιστεί.
Εδώ που φτάσαμε ...
Δεν ήμουν ποτέ οπαδός των blogs. Σκεφτόμουν πως δεν είναι μια μέθοδος διαλόγου, αλλά μια μέθοδος παράλληλων μονολόγων, όπως το υποτιθέμενο debate που έγινε για τις πρόσφατες εκλογές. Καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του και τελικό συμπέρασμα δε βγαίνει, πέρα από μια ατέλειωτη σειρά από τσιτάτα / διακηρύξεις.
- Τότε γιατί γράφεις αυτές τις γραμμές; θα μου πεις.
- Γιατί βλέπω γύρω μου να συμβαίνουν τέρατα. Όχι σαν αυτό εδώ δίπλα, αυτό είναι ένα αγγελούδι που αν δεν το πειράξεις δε θα σε πειράξει. Βλέπω τέρατα πολύ χειρότερα. Και ήρθε η ώρα να τα δαγκώσω λίγο με μερικές στάλες δηλητήριο ...
- Γιατί βλέπω γύρω μου να συμβαίνουν τέρατα. Όχι σαν αυτό εδώ δίπλα, αυτό είναι ένα αγγελούδι που αν δεν το πειράξεις δε θα σε πειράξει. Βλέπω τέρατα πολύ χειρότερα. Και ήρθε η ώρα να τα δαγκώσω λίγο με μερικές στάλες δηλητήριο ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
