Ημερολόγιο Γέφυρας

Λένε πως ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό ... λένε επίσης πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

ΜΠΟΥΡΔΕΣ!

Άλλοθι και παπαρολογίες του μυαλού, για να δικαιολογήσει την ανικανότητά μας. Για να κοιμηθεί άλλο ένα βράδυ ήσυχο το μυαλό και η συνείδηση. Και μετά, το άλλο πρωί να ξαναγελάσουμε με τον πόνο μας, να αυτοσαρκαστούμε, να αναλογιστούμε, να χαϊδέψουμε και πάλι τις πληγές σαν να είναι θησαυροί. Σαν να είναι γαλόνια. Σαν να είναι αδέρφια μας.

Μου το είπε αυτό ένας γλάρος, με την κουτσουλιά που αμόλησε στο κεφάλι μου. Γιατί, αλήθεια, δεν έκανα ένα βήμα πιο πέρα; Γιατί έχω εγκλωβιστεί σε αυτή τη σχεδία στη μέση του πελάγου; Γιατί περιμένω ΣΑΝ ανήμπορος τη βοήθεια είτε εξ ουρανού, είτε από τα πέρατα του ορίζοντα, είτε μια γρήγορη και ανώδυνη καταστροφή από τα βάθη της θάλασσας; Κι αυτή η σχεδόν νεκρική σιγή, που μου δίνει στα νεύρα ... ΓΚΡΡΡΡ!

(...)

- Δεν ξέρω αν αυτές οι γραμμές μου θα βρούν ποτέ αναγνώστη. Δεν ξέρω αν, και να βρεθεί αναγνώστης, θα μπορέσει να καταλάβει πόσο ίδιος είμαι μαζί του. Πόσο ίδιοι είμαστε όλοι. Συνεχίζω μόνο να γράφω, γιατί τα μόνα μου όπλα σ'αυτή τη σχεδία είναι αυτό το μολύβι, αυτό το χαρτί κι αυτό το μπουκάλι. Και οι σκέψεις και οι αναμνήσεις –και η αδικία αλλά και οι τύψεις– που με βαραίνουν.

(...)

- Έχοντας συνηθίσει τόσα χρόνια να γράφω στον υπολογιστή, να διαβάζω από τον υπολογιστή, να ενημερώνομαι, να εργάζομαι και να επικοινωνώ από τον υπολογιστή, είχα χάσει αυτή τη γλυκιά εμπειρία της καλλιγραφίας. Είχα χάσει αυτή την πρωτόγονη εμπειρία του ορνιθοσκαλίσματος.

Το χαρτί μου είναι σε μερικά σημεία γεμάτο μουτζούρες, γεμάτο διορθώσεις και γράμματα που καλά καλά δε διαβάζονται. Που οι σκέψεις μου γίνονται ένα με τα περιττώματα του πουλιού που πέρασε από πάνω μου. Που οι ήχοι των λέξεων μοιάζουν με την τρικυμία που χτυπά λυσσασμένα τη σχεδία μου. Είναι όμως και άλλα σημεία που τα γράμματα γίνονται καθαρά σαν έργο τέχνης, σαν ελαιογραφία του Rembrandt. Που το μολύβι δεν προλαβαίνει να ακολουθήσει το μυαλό. Και που ο ήχος των λέξεων αν τις διαβάσεις φωναχτά, μοιάζουν με το κυματάκι που σκάει στην ακροθαλασσιά.

(...)

- Τώρα που βλέπω το γεμάτο χαρτί, μου θυμίζει τη ζωή μου. Πόσες περίοδοι φουρτούνας και τρικυμίας, και πόσες στιγμές χαλάρωσης και νηνεμίας ... Πόσες ώρες που έτρεχα πάνω κάτω, για να προλάβω. Για να προλάβω το λεωφορείο, μετά για να προλάβω το μάθημα, μετά για να προλάβω το meeting με τον Ολλανδό, μετά για να προλάβω να προλάβω. Ώρες που ήμουν ένα δοχείο γεμάτο αδρεναλίνη. Και πόσες ώρες που έκανα διάλειμμα από όλα αυτά, για ένα καφεδάκι με το Στέλιο, για ένα γλυκό μεσημεριανό υπνάκο, για ένα πουράκι στην αγαπημένη μου παραλία, για να πω ένα «σ’' αγαπώ» σε αυτήν που το αξίζει πραγματικά.

Και μετά ήρθε το ναυάγιο ... δυο καπετάνιοι σε ένα καράβι είναι πολλοί, εκτός πια κι αν μπορούν να συνεννοηθούν σωστά. Πάει πια ο άλλος καπετάνιος, εξαφανίστηκε από τον ορίζοντα. Ελπίζω μόνο να σώθηκε. Και να '’μαι πάλι εγώ έτοιμος να βουλιάξω τον ίδιο τον άνθρωπο που ήρθε με τη βάρκα του για να με σώσει. «Χαμογέλα», λέω στον εαυτό μου. Αύριο είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης μοναξιάς σου!

(...)

- Τώρα τελικά το καταλαβαίνω, πως ίσως μου άξιζε αυτό το ναυάγιο ... με βοηθά να επαναπροσδιοριστώ ... ναι, μη γελάς εσύ που με διαβάζεις, ακόμα και στη μέση του πιο αφιλόξενου πελάγους, το οφείλω στον εαυτό μου να αρπάξω την ευκαιρία που μου δίνεται. Ίσως τελικά αυτό το ναυάγιο που πέρασα να με σώσει στ’' αλήθεια!

Όμως τι είναι αυτά που κάθομαι και γράφω; UNDO – UNDO λέω!

Ξέχασα, δε γράφω στο Word. Και στο χαρτί δεν έχει undo : ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, εκτός κι αν θέλεις να κάνεις μια μουτζούρα από πάνω για να το κρύψεις. Και τώρα δε θέλω άλλες μουτζούρες στο χαρτί μου.

(...)

- Ναυαγισμένος στη θάλασσα που λέγεται internet, βρήκα ένα ηλεκτρονικό μπουκάλι. Έβαλα εκεί το μήνυμά μου και του ευχήθηκα καλό ταξίδι.

TO WHOM IT MAY CONCERN

(Γράφτηκε στις 26 Μαϊου 2006)